İnsanlara karşı ne hissettiğimi anlayabilsem her şey çok daha güzel olabilirdi. İnsanlar derken birey birey değil, genel olarak tüm insan varlığı için. Eğer gerçekten de sandığım gibi -özellikle zeki- insanları gözetlemekten inanılmaz bir haz alıyorsam psikiyatri için gerçekleştirmem gereken şartlara odaklanacağım. Yok, en basitinden bir insanın söylediği tek söz bile beni delirtiyorsa, insanların sadece çalışarak neler başarabildiğini göz önünde bulundurarak olabildiğince insanlardan soyutlaşmış bir mühendislik dalına yöneleceğim. En mantıklısı bu.
Bugün düne oranla daha fazla insanla konuştum mesela. Ve bu beni garip bi şekilde mutlu etti. Konuştuğum insanların ağırlıklı olarak sevdiğim kişilerden oluşması da beni mutlu eden şey olabilir esasında. Önce bunun ayrımını yapmam gerek.
Birey birey insanlar hakkında ne hissettiğimi de anlatmak istiyorum. Ama isim vermeden. Sonuçta yine belli yine belli.
Mesela aşırı şekilde sevdiğim ama belli etmediğim, olabildiğince kaba davrandığım, en ufak tartışmamızda ya da kavgamızda yine aşırı kafaya taktığım insanlar var. Hepsine duyduğum sevginin sevgi olmasından şüpheliyim tabi. Diğer duygulara girmiyorum ama aklınıza en klasik olanı da gelmesin.
Sonra bu -tam olarak sevgi olup olmadığından emin olamayıp- aşırı sevdiklerimden biriyle konuşmuyorum. Konuşmamak derken konuşmamak için elinden ne geliyorsa yapmak, hatta olabildiğince aynı ortamda bulunmamaya çalışmak derecesinde ileri boyutlu bir konuşmamak. Ha o benle konuşmak istemiyorsa sorun yok. Ama bilmek isterim. Hiçbir şekilde konuşmak ve görmek dahi istemiyorsa anlayabileceğim bi şekilde belli etsin sorun yok. Gidip tekrar konuşmamız için bir ihtimal olup olmadığını sormaya da bu yüzden çekiniyorum ya. Egoyu, gururu da geçtim. Tek derdim daha kötüsü olmasın. Hiç iyi şey olmamışken daha kötüsü olmasın. Üzülmeyi fazlasıyla hak ediyorum tamam ama "umursama" tavsiyesi -de- alındığı için siklenmemeyi de kaldıramıyorum. Bana "umursama, aldırış etme, yokmuş gibi davran" diyen adam sana farklı şey diyecek değil ya. Yapamıyorum. Yapmaya çalışmak da istemiyorum. Bu kadar kolay olmamalı.
Gerçi bana "umursama" diyip "duygularını içine atma, insanlara belirt" diyen de aynı adam, bilemedim.
İSTİKRARLI Bİ ŞEKİLDE CİDDİ OLMAK BANA YAKIŞMIYO
Ne bileyim.
Çok sevdiğim ama uzakta olan insanlar var sonra. Tüm günümü onlarla geçirsem sıkılmam ama en fazla vazzep, sıkaypi falan. Üniversitede aynı evde kalmayı istediğim arkadaşlar bunlar. Her şeyimi bilenler, her şeylerini bildiklerim. En çok da onları kırdığımda üzülüyorum mesela.
Yine çok sevdiğim, başkasıyla yakın oldu mu aşırı kıskandığım bi grup var. Hele bunların içinde çok arkadaşı olanlar da var ki sormayın. En korktuğum durum bu sanırım.
Bazılarını da yine baya seviyorum ama onlar bana uzak ben onlara. Bunların genelde kafası fazla çalışıyor.
Bi de çevremde bazı insanlar var ki fazla tanımıyorum ama seviyorum. Baya seviyorum hatta. Ki onların çoğu beni tanımıyor ya da sevmiyor ya da umursamıyor. Seveni çıkarsa da sonradan ben soğuyorum genelde, o ayrı.
Eskiden aşırı sevdiğim, bi anda soğuduğum hâlâ da ısınamadığım insanlar da yok değil.
Ve son olarak her söylediklerinde suratlarına geçirmek istediğim gerizekalılar.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bu ne biçim bi yazı oldu lan. Çok umrunuzda sanki aq. Başta güzel gidiyodum sonradan iyice batırdım zaten aq. Bana ne aq. Burayı günlüğe çeviricem glb. Bi de şu karikatürlerdeki aşırı akıcı yazılardan yazmadan ölmek istemiyom. Bugün aşırı bi kitap okuyasım var. Hazır gün bitmeden :)99:)9:)9:)9 Güya Walking Dead de izliycektim bugün. Şu yazıyı bitiremedim diye izleyemedim. Saat 00.00 oldu aq.
HA BUGÜN SAATLERİN ARASINA TEK NOKTA KONUR HOCAM DESEYDİN NOLURDU HA NOLURDU
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder